13, του Steve Cavanagh

 Ο φόνος δεν ήταν το δύσκολο κομμάτι. Ήταν απλώς η αρχή του παιχνιδιού. O αστέρας του Χόλιγουντ Ρόμπερτ Σόλομον κατηγορείται για τη βάναυση δολοφονία της γυναίκας του και του εραστή της, όμως ισχυρίζεται απεγνωσμένα ότι δεν έχει καμία σχέση με το έγκλημα.
Πρόκειται για τη δίκη του αιώνα και η υπεράσπιση θέλει τον συνήγορο Έντι Φλιν στην ομάδα της. Ο Έντι θα δεχτεί την πρόκληση, παρόλο που όλα δείχνουν πως ο Σόλομον είναι ένοχος. Καθώς όμως η δίκη εξελίσσεται, η αθωότητα του πελάτη του αρχίζει να διαφαίνεται. Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο που αρχίζει να διακρίνει… Κάτι ύποπτο και απειλητικό πλανάται ανάμεσα στους ενόρκους. Κάτι που θα τον κάνει να θέσει ένα αδιανόητο ερώτημα: Μήπως ο δολοφόνος δεν βρίσκεται στο εδώλιο; Μήπως είναι ένας από τους ενόρκους;

Αρχικά, το θεώρησα αρκετά βαρετό βιβλίο, όχι γιατί δεν είχε ενδιαφέροντα στοιχεία, μα γιατί τα γεγονότα κυλούσαν πολύ αργά. Δεν το απέρριψα βέβαια, καθώς δεν απορρίπτω κανένα βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου, απλά του έδωσα χρόνο και ήμουν σίγουρη, στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως δεν αργεί να ξεκινήσει η δράση. Όντως δεν πήρε πολλές ακόμα σελίδες για να γίνει η ανατροπή. Το τρομερό για μένα βέβαια είναι, τώρα που το σκέφτομαι εκ των υστέρων και όλα τα γεγονότα κατακλύζουν το μυαλό μου, πως η δράση ήταν, τελικά, ακριβώς σε αυτές τις αρχικές και φαινομενικά ανούσιες σελίδες. Όποιος/α ήταν από την αρχή σε εγρήγορση και είχε παρατηρήσει τα γεγονότα, στις σελίδες της δίκης θα του/της ήταν εύκολο να ξετυλίξει το κουβάρι και να κατανοήσει κάθε βήμα, κάθε λέξη, κάθε σκέψη του δολοφόνου.

Αν και τους τελευταίους μήνες δεν προλαβαίνω να διαβάσω όσο θα ήθελα και το τελείωσα μετά από αρκετό διάστημα, δεν έχασε ούτε στιγμή την τρομερή δράση του. Δεν είχα ξανά διαβάσει παρόμοια πλοκή και με συντάραξαν τα γεγονότα, άλλες φορές με νευρίασαν , άλλες χαιρόμουν και κάποιες λίγες λυπήθηκα τον δολοφόνο (ναι, γιατί μία κατεστραμμένη ζωή οδηγεί στο πουθενά), χωρίς βέβαια να δικαιολογήσω, καμία από τις ανατριχιαστικές πράξεις του. Τελικά, όμως, αργά ή γρήγορα, ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει.

Με υγεία και αγάπη,

έως το επόμενο αναγνωστικό ταξίδι…