Η χημικός, της Stephenie Meyer

Σαν πρώτη εμπειρία μου με τη συγγραφέα, τα συναισθήματα είναι μπερδεμένα. Ίσως το γεγονός, πως οι κριτικές με προετοίμασαν για ένα συγκλονιστικό βιβλίο, με έκανε να έχω πολύ μεγάλες προσδοκίες. Πριν καν ανοίξω ένα βιβλίο 500 σελίδων, είμαι πάντα σκεπτική για το ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνει ¨κοιλιά¨. Δεν περίμενα βέβαια να κάνει κοιλιά στις πρώτες 200 σελίδες, με το καλημέρα δηλαδή. Μάλλον με κούρασε η υπερβολική περιγραφική ανάλυση των γεγονότων, παρόλο που αυτά καθαυτά ήταν ενδιαφέροντα και ιδιαίτερα. Επειδή μ΄αρέσει, δεν μ΄αρέσει ένα βιβλίο έχω τη συνήθεια να το τελειώνω, συνέχισα την ανάγνωση και ευτυχώς όλα κατέληξαν σε μία ευχάριστη εμπειρία. Η ιδιαίτερη πλοκή, οι εναλλαγές καταστάσεων και οι συνεχείς ανατροπές με έκαναν (εννοείται μετά από την 200η σελίδα) να το διαβάσω μεμιάς (αν και οι προηγούμενες έβγαιναν με το ζόρι χαχ). Η χημικός λοιπόν, την οποία αναζητεί η εταιρία που προηγουμένως εργαζόταν για να την σκοτώσει, μπλέκει σε ένα περίπλοκο σύστημα ανθρώπων και γεγονότων, προσπαθώντας να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, το σωστό από το λάθος, την αγάπη από τη συμπάθεια.