Μάλαμα κι ασήμι, της Αδαμαντίνης Κουμιώτου

Καλή και δημιουργική χρονιά, με αγάπη και πολλά βιβλία ❤

Το πρώτο μου βιβλίο λοιπόν για το 2020

«Δεν μπορεί να χαθεί η ελπίδα, χωρίς να χαθεί μαζί της όλη η γη», αυτό πίστευε η Δέσποινα, το μάλαμα και το ασήμι των γονιών της. Τόσα βάσανα της έφερε η ζωή, μα εκείνη ποτέ δεν το έβαλε κάτω, ούτε τη μέρα εκείνη του σκοτεινού Νοέμβρη που της άλλαξε όλη τη ζωή.

Ένα μικρό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο, που παρά τον πόνο που κουβαλά μέσα του, δίνει στον αναγνώστη ελπίδα για ζωή, πίστη και θάρρος. Η αλήθεια είναι ότι καθώς το διάβαζα η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, ίσως πάλι όχι τόσο η στενοχώρια, αλλά η αδικία, μου είχε φράξει τα πνευμόνια. Είχα παρεισφρήσει τόσο έντονα μέσα στη γραφή της συγγραφέως, που τα αισθήματα των ηρώων ήταν και δικά μου, ζητούσα λύτρωση για κείνους, να αντέξει ο δυνατός. Σε αυτή την περίπτωση, εκείνη, η δυνατή Δέσποινα, που όλα στη ζωή τα κατάφερνε με το θάρρος της.

Η αλήθεια είναι ότι δεν γνώριζα καλά την συγγραφέα και είναι το πρώτο της έργο που πέφτει στα χέρια μου (εξαιρώντας το »Για πού το΄βαλες χριστουγεννιάτικα » που ήταν συλλογικό έργο). Η ρέουσα γραφή της και οι όμορφες και ζωντανές εικόνες που δημιουργούν οι περιγραφές της με έκαναν να λατρέψω αυτό το μυθιστόρημα.