Αγάπη μου συρρίκνωσα την Ελλάδα, της Λένας Διβάνη

Αγάπη μου, σ’ τ’ ορκίζομαι, δεν έχω ιδέα πώς έγινε αυτό. Εγώ πήγαινα κάθε μέρα στη δουλειά μου. (Εντάξει, όχι και κάθε μέρα τις Παρασκευές την κοπανούσα για να φτάσω νωρίς στο Σούνιο – ποιος πάει παρασκευιάτικα στην εφορία άλλωστε;) Είχα μόνο ένα αυτοκίνητο. (Το Smartάκι που πήρα για να παρκάρω εύκολα στο κέντρο δε μετράει- ούτε του παιδιού το Mini που το πήραμε μεταχειρισμένο.) Δεν πήρα δάνειο παρά μόνο όταν έπρεπε να αγοράσω το διαμέρισμα στη Φιλοθέη. (Και μη μου πεις τι δουλειά είχαμε εμείς οι Κορυδαλλιώτες στη Φιλοθέη – δηλαδή μόνο οι πλούσιοι έχουν ψυχή;) Σαν εφοριακός δεν έκλεψα ποτέ την εφορία. (Έκλεβα μόνο από τα κλεφτρόνια τους φορολογούμενους, που δεν ήθελαν να φορολογηθούν – δηλαδή εθνικό έργο έκανα αν το καλοσκεφτείς.) Και ψήφιζα πάντα συνειδητά: απαιτούσα έργα, όχι μόνο λόγια. Θα τη διορίσεις τη Μαιρούλα μου, που είναι πτυχιούχος Παντείου; Θα την πάρεις την ψήφο μου. Εγώ στηρίζω τους πολιτικούς που στηρίζουν τη νεολαία. Γιατί στο καλό έχει πέσει τώρα η νεολαία να με φάει;
Το παζλ της Ελλάδας, την εποχή που έπαιρνε την κατηφόρα ανηφορίζοντας, μέσα από τις σημειώσεις μιας… πτωχευμένης (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Έτσι, λοιπόν, επιχειρηματολογούμε, βάζοντας σε πολλά, ίσως και τον εαυτό μου μέσα, οι περισσότεροι Έλληνες τις πράξεις μας και τις αιτίες παρακμής της Ελλάδας. Πάντα μας φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς οι ίδιοι. Οι άλλοι γιατί το έκαναν, ας το κάνουμε και εμείς, δηλαδή στο πηγάδι κατουρήσαμε; Έλα μωρέ σιγά δεν έγινε και τίποτα, τόσα μας κλέβει το δημόσιο, δεν θα σωθούν από τα δικά μου ψιλολόγια. Άλλωστε ξέρεις ποια είμαι εγώ;;;

Αυτά και άλλα πολλά, λοιπόν, λέμε στον εαυτό μας κάθε μέρα και το βράδυ κοιμόμαστε ήσυχοι και επαναπαυμένοι πως κάνουμε το σωστό, πως κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, για το μέλλον τους. Μέσα από καθημερινές στιγμές και καταστάσεις μας διηγείται η συγγραφέας το πώς αντιμετωπίζουμε, τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους άλλους, στοχευμένα, απλά, κατανοητά, κάνοντας μας σε κάθε παράγραφο να λέμε «αχ καλέ ναι έτσι είναι, αυτό έκανα και εγώ» και έπειτα να συνειδητοποιούμε την ποταπότητά μας, πιο στρογγυλέμενα, τα λάθη μας.

Σαν μαχαίρι στην καρδιά, ένα ευανάγνωστο μυθιστόρημα, ας το πούμε, που καλό θα ήταν να περάσει από των Ελλήνων τα χέρια, μεγάλων και μικρών…

Με υγεια και αγάπη,

έως το επόμενο αναγνωστικό ταξίδι…