Ωκεανός, του Μιχάλη Κατράκη

Στις 4 Αυγούστου 1991, το ελληνικό κρουαζιερόπλοιο “Ωκεανός” απέπλευσε με 571 επιβάτες από το λιμάνι του Ιστ Λόντον της Νοτίου Αφρικής με προορισμό το Ντέρμπαν. Όμως δεν έφτασε ποτέ. Μια θύελλα του Ινδικού, με δώδεκα μέτρα κύμα, άνοιξε ρήγμα στην πρύμνη του πλοίου ρίχνοντάς το σε ακυβερνησία. Έμεινε στην επιφάνεια μέσα στη θύελλα δεκατέσσερις ώρες μέχρι να βυθιστεί. Τις θυμάμαι αυτές τις δεκατέσσερις ώρες. Τις θυμάμαι καλά. Ήμουν τότε έντεκα χρονών και έβλεπα στην τηλεόραση το πλοίο να βυθίζεται και τους επιβάτες να προσπαθούν να σωθούν πάνω στο κατάστρωμα. Μα εγώ δε νοιαζόμουν για κανέναν από τους επιβάτες. Κανέναν εκτός από έναν: τον πατέρα μου.

Ένα από τα πιο τρομακτικά ναυάγια του προηγούμενου αιώνα μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, η ελληνική ναυτική ζωή των τελευταίων εξήντα χρόνων, το άγνωστο δράμα της ζωής των ναυτικών, συγκλονιστικές μαρτυρίες και αφηγήσεις βγαλμένες από τα βάθη του “ωκεανού” σε ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει ιστορική έρευνα, προσωπικά βιώματα και λογοτεχνική μαεστρία για να διερευνήσει τη σχέση πατέρα- γιου και τον ήχο που κάνουν οι οικογενειακοί δεσμοί όταν σπάνε. (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πρώτο έργο που έπεσε στα χέρια μου από τον Μιχάλη Κατράκη, ήταν το Χίλια Μιλιγκράμ Απουσίας. Λάτρεψα την γραφή του μονομιάς και περίμενα με ανυπομονησία το επόμενό του έργο το οποίο γνώριζα πως ήταν ο Ωκεανός. Το περίμενα με λαχτάρα όχι μόνο γιατί ήμουν σίγουρη για την γραφή του, αλλά και επειδή έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στα μυθιστορήματα που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Χάρηκα τόσο πολύ όταν έμαθα ότι θα διάβαζα το βιβλίο αυτό μέσω της ομάδας του fancy owl book tour services.

Η λαχτάρα μου λοιπόν δικαιώθηκε. Από τις πρώτες σελίδες εισχωρείς σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο, αυτόν της θάλασσας, των ναυτικών και των οικογενειών τους, πρωτόγνωρο για μένα, και ελάχιστα γνωστό στην ελληνική, τουλάχιστον, συγγραφική πραγματικότητα, πράγμα που επιβεβαιώνει και ένα σχόλιο του βιβλίου. Τα συναισθήματα βαραίνουν αμέσως, οι σελίδες γυρνούν αδιάληπτα. Παρά τις συνεχείς εναλλαγές προσώπων, περιοχών και καταστάσεων, ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατά την ισορροπία και να περιγράφει κατανοητά το κάθε τι, επιτυγχάνοντας να μην υπάρχει σύγχυση στο μυαλό του αναγνώστη. Η παρουσία εξομολογήσεων και περιγραφών από υπαρκτά πρόσωπα, καθώς και οι μνήμες του συγγραφέα, δίνουν μία νότα νοσταλγίας και συμπόνιας, για κάτι εντελώς άγνωστο για τους περισσότερους, αλλά και οδυνηρό για αυτούς με παρόμοια βιώματα.

Ένα βιβλίο καλογραμμένο, από όλες τις απόψεις, θεματική, πλοκή, συνοχή, περιγραφή, ενότητες, έντονο, συναισθηματικά και γεμάτο νοήματα, σε αρκετές φάσεις, που τριβελίζουν το μυαλό του αναγνώστη αν τους δώσει βάση, τόσο για το παρελθόν, τις συνήθειες τον τρόπο ζωής και δράσης των ανθρώπων, όσο και για το παρόν, για τις ομοιότητες και τις διαφορές του τότε και του τώρα. Μια εξαιρετική αρχή εξερεύνησης ενός τρόπου ζωής, άγνωστου σε εμένα τουλάχιστον έως τώρα, αυτής των ναυτικών.

Με υγεία και αγάπη,

έως το επόμενο αναγνωστικό ταξίδι…