Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, του Robert Fisher

«Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, σε μια πολύ μακρινή χώρα, ζούσε ένας ιππότης που περνιόταν για καλός, ευγενικός και στοργικός. Έκανε όλα αυτά που κάνουν οι καλοί, ευγενικοί και στοργικοί ιππότες. Πολεμούσε εχθρούς που ήταν κακοί, τρισάθλιοι, μοχθηροί…».
Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σαν παραμύθι, που μιλά κατευθείαν στην καρδιά όσων αποζητούν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή τους. Μια απάντηση και μια διέξοδος στους φόβους, τις αγωνίες και τη μοναξιά μας. Μιλώντας για τις «σκουριασμένες πανοπλίες» μας, που (νομίζουμε πως) μας προφυλάσσουν από τον πόνο τον οποίο μας προξενούν οι άλλοι, ο Ρόμπερτ Φίσερ δημιουργεί μια ταξιδιωτική περιπέτεια που οδηγεί τον αναγνώστη στο «γνώθι σαυτόν». Γεμάτος χιούμορ, «Ο ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία» μας καλεί να ανακαλύψουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, να ανασάνουμε βαθιά και να γελάσουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αρκετά χρόνια τώρα ήταν αυτό το βιβλίο στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αλλά παρέμενε εκεί. Ώσπου κάποια ημέρα φέτος εμφανίστηκε μπροστά μου στο μεταπτυχιακό ξανά, μη ρωτήσετε τι και πως, και αποφάσισα πως θα το αγοράσω άμεσα.

Το διάβασα την ίδια μέρα, τρομερό. Τρομερό, όχι λόγω κάποιας συγκλονιστικής πλοκής, ούτε λόγω των δυναμικών συμβουλών του, μα λόγω της απλότητας, του τίποτα, που τα περιείχε όλα. Αυτή η αλληγορία, σαν παραμύθι, που καταλαβαίνεις τα γεγονότα καθ΄όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, διεγείρει ασυνείδητα το μυαλό, να στραφεί προς την κατάλληλη σκέψη.

Τη σκέψη του εαυτού, του που βρίσκομαι εγώ σε όλο αυτό, στο γεγονός πως είμαι εγώ ο ιππότης (ή η ιππότης θα έλεγα εγώ, ως υπέρμαχος της χρήσης και των δύο φύλων στα γραπτά) που δεν δύναται να αφαιρέσει την πανοπλία του/της. Και εκεί που θεωρείς ότι ξεκινάς να διαβάζεις ένα παραμύθι, γίνεται η έκρηξη, εσύ είσαι αυτός, εσύ είσαι αυτή, ο εαυτός σου ξετυλίγεται σταδιακά μπροστά σου, και εσύ τον βλέπεις σαν το τρίτο πρόσωπο, σαν μακρινός παρατηρητής που σχολιάζει και διορθώνει τα κακώς κείμενα.

Η αλήθεια είναι πως έτσι χρειάζεται να βλέπουμε το εγώ μας, ώστε να καταλαβαίνουμε που προχωράμε ορθά και που όχι, που είναι αναγκαία μία αλλαγή και προς τα που να κατευθυνθούμε. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, υπάρχουν μόνο επιλογές. Και μόνο σαν τρίτο πρόσωπο του εαυτού μας μπορούμε να τις δούμε καθαρά.

Κάποια στιγμή θα αγοράσω/δανειστώ και την συνέχεια ΄΄η επιστροφή του ιππότη με την σκουριασμένη πανοπλία΄΄ και θα σας μιλήσω και για εκείνο αναμφισβήτητα.

Με υγεία και αγάπη,
έως το επόμενο αναγνωστικό ταξίδι…