Ο τρόφιμος, του Sebastian Fitzek

Ο μικρός Μαξ εξαφανίστηκε πριν από έναν χρόνο.
Μόνο ο δράστης γνωρίζει τι ακριβώς συνέβη στο αγόρι. Έχει ήδη ομολογήσει δύο αποτρόπαιες δολοφονίες παιδιών, αλλά τώρα είναι φυλακισμένος στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας ενός ψυχιατρείου και αρνείται να μιλήσει.
Στον πατέρα του Μαξ απομένει μονάχα ένας τρόπος να μάθει επιτέλους την αλήθεια: Πρέπει να βουτήξει στα έγκατα της Κόλασης, να γίνει ο ίδιος τρόφιμος (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Τι μπορώ να πω τώρα για αυτό το βιβλίο. Το διάβασα μέσα στην καραντίνα, μα δεν πρόλαβαν να περάσουν πολλές μέρες, αφού στη δεύτερη κιόλας το είχα ολοκληρώσει. Απλά επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά την αγάπη μου για τον Fitzek.

Ξέρουμε πλέον σε τι επίπεδα γραφής κυμαίνεται και τον αγαπάμε για αυτό. Δεν χρειάζεται να αλλάξει ύφος και είδος, ούτε να πειραματιστεί με άλλα είδη. Μου αρκεί που τα δίνει όλα σε αυτό. Για μένα είναι ο καλύτερος της εποχής μας.

Απόλυτος γνώστης ψυχολογικών και ιατρικών όρων και καταστάσεων, πλέον, μας περιγράφει τα γεγονότα τόσο κατανοητά και απλοποιημένα, που η πλοκή κυλά αμέριμνα, από άποψη δυσνόητων όρων και συνθηκών. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και για την πλοκή ως περιεχόμενο, η οποία με το που ξεκινά η αφήγηση, σε προκαλεί να την ακολουθήσεις και παράλληλα να αγχωθείς για την συνέχεια. Μία συνεχής ένταση σε κυνηγάει, και εσύ τρέχεις για να βρεις την εξιλέωση του τέλους, χωρίς παράλληλα να θέλεις να τελειώσει. Καταπληκτικό και πολύ ενδιαφέρον, με την αμφισβήτηση των πάντων μέχρι τελευταίας στιγμής.

Θα ήθελα να αναφέρω ένα περίεργο για μένα αίσθημα, που δεν μπορώ να καθορίσω αν είναι θετικό ή αρνητικό που το αισθάνθηκα. Πριν λίγο καιρό είχα διαβάσει και την «Σιωπηλή ασθενή» του Alex Michaelides, και για έναν περίεργο λόγο, ένιωθα σαν αυτά τα δύο βιβλία (αυτό και «Ο τρόφιμος») είναι γραμμένα από τον ίδιο άνθρωπο. Και τα δύο με συγκλόνισαν, με τάραξαν, με άγχωσαν αλλά με έκαναν να αναρωτιέμαι…What the hell is going on here?