Θαμμένες μνήμες, της Μαρίας Χόνδρου

Ποιοι είμαστε τελικά; Πόσα γνωρίζουμε για τη ζωή μας… για το εαυτό μας. Οι μνήμες μας τελικά είναι επιλεκτικές; Ορίζουν ζωές και χτίζουν συρματοπλέγματα ενάντια στο χρόνο; Σε όλα αυτά που ζήσαμε αλλά ποτέ δεν μάθαμε. Ή τελικά είναι όλα στημένα. Ένα ανόητο παιχνίδι με τον εαυτό μας. Μήπως τελικά τα σημάδια, αυτά που θεωρούμε κομμάτια διαίσθησης, πυγολαμπίδες στο σκοτάδι, τα έχουμε καρφώσει εμείς οι ίδιοι; Για να θυμηθούμε. Να θυμηθώ. Κανείς δεν με ρώτησε τι θέλω. Δε μου έδειξε τις επιλογές. Η ζωή σου. Η ζωή μου. Μάλλον δε χρειάστηκε καν.. δεν υπήρχε θέμα επιλογής. Η μοίρα ήταν ήδη κεντημένη. Δε ξέρω από ποιον. Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Από την πρώτη στιγμή που έφτασε στα χέρια μου αυτό το βιβλίο το λάτρεψα (εκτός του ότι ήμουν πολύ τυχερή και το κέρδισα σε βιβλιοδιαγωνισμό). Τόσο το μικρό του μέγεθος, όσο και το όμορφο και ενδιαφέρον εξώφυλλό του, το κάνουν αξιολάτρευτο!! Το διάβασα σε λιγότερο από μία ημέρα, σαν λαίμαργο κουτάβι που βρήκε κόκκαλο (χο χο ίσως λίγο άστοχο αλλά εμένα μ΄άρεσε).

Σε εισάγει στα κεντρικά πρόσωπα και γεγονότα από την πρώτη στιγμή, χωρίς επιπλέον κουβέντες. Παράλληλα, η αρχή του είναι τόσο κατατοπιστική όσο χρειάζεται για να μπεις στο νόημα χωρίς να αποκαλύπτει τα σημεία κλειδιά της υπόθεσης. Σε κρατά σε εγρήγορση καθ΄όλη τη διάρκεια και παρόλο που στο τέλος αρχίζεις να καταλαβαίνεις, αγωνιάς να το ολοκληρώσεις για να ανακαλύψεις τι γίνεται τελικά. Δεν θα αποκαλύψω τίποτα για την πλοκή και τα πρόσωπα γιατί ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΩΩΩΩΩΩ (όπως αναφέρει και ο αγαπημένος Νικόλας) να το διαβάσετε. Αξίζει να στηρίζουμε τόσο αξιόλογες προσπάθειες νέων συγγραφέων.

Με υγεία και αγάπη,

έως το επόμενο αναγνωστικό ταξίδι…